اسپانیایی ها میگن :
عشق ساکت است اما اگر حرف بزند از هر صدایی بلند تر است!

ایتالیایی ها میگن:
عشق یعنی ترس از دست دادن تو!

ایرانی ها میگن :
عشق سوءتفاهمی است بین دو احمق که با یک ببخشید تمام میشود!!

کَس نمیداند در این بحر عمیق

سنگ ریزه قیمت دارد یا عقیق

من همین دانم که در این روزگار

هیچ چیز ارزش ندارد جز رفیق

در لاب لای دلشوره ها و ترس هایم‌‌٫

لب پرتگاه ایستاده ام میدانم دستم را نمیگیری...

فقط محض رضای خدا. پرتم نکن....!

یادمان باشد به دل کوزه آب\که بدان سنگ شکست

بستی از روی محبت بزنیم 

تا اگر آب درون آن سینه پاکش ریزند \آبرویش نرود

یادمان باشد فردا حتمآ\ناز گل را بکشیم

حق به شب بو بدهیم و دگر نخندیم به ترک های دل هر گلدان

وبه انگشت نخی خواهیم بست \تا فراموش نگردد فردا

"زندگی شیرین است"

بعضی ها را در جوی آب باید شست!  

تا لجن ها همه خوشحال شوند که 
کثیف تر از خودشان هم هست....

عکسها در ادامه مطلب

عکس های شخصی خودم

جنگل های بزرگ شورین

اگر امروز صبح سالم از خواب برخاستيد، قدر سلامتى خود را بدانيد زيرا يک ميليون نفر تا يک هفته ديگر زنده نخواهند بود.

اگر تاکنون از آسيب‌هاى جنگ،
تنهايى در سلول زندان، عذاب شکنجه،

يا گرسنگى در امان بوده‌ايد،

وضعيت شما از وضعيت ٥٠٠ ميليون نفر در دنيا بهتر است.

اگر می‌توانيد بدون ترس از زندانى شدن يا مرگ، وارد مسجد (يا کليسا) شويد، وضع شما از ٣ ميليون نفر در دنيا بهتر است.

اگر در يخچال شما خوراکى و غذا وجود دارد،

اگر کفش و لباس داريد،

اگر تختخواب و سرپناهى داريد،

در اين صورت شما از ٧٥٪ مردم جهان ثروتمندتر هستيد.

اگر در بانکى حساب داريد، و اگر در جيب‌تان پول داريد،

شما به ٨٪ مردم دنيا که چنين شرايطى دارند تعلق داريد.

اگر شما اين نوشته را می‌خوانيد، از سه خوشبختى بهره‌مند هستيد:

1- يک کسى به فکر شما بوده است.

2- شما به ٢٠٠ ميليون نفرى که قادر به خواندن نيستند تعلّق نداريد.

3- و ... شما جزو ١٪ از مردم دنيا هستيد که کامپيوتر دارند.

به قول يکنفر:

طورى کار کنيد که انگار نيازى به پول نداريد،

طورى عشق بورزيد که انگار هرگز آزرده خاطر نشده‌ايد،

طورى برقصيد که انگار هيچکس شما را نمی‌بيند،

طورى آواز بخوانيد که انگار هيچکس صداى شما را نمی‌شنود،

و بالاخره طورى زندگى کنيد که انگار زمين، بهشت است.

گریه کن تا تمام شود

      
 

مادری فرزندش را از دست داده بود و در فـراق او سخت می گریست. هـرکس نزد مـادر می آمد او را دلداری می داد و از او می خواست دست از زاری و گریه بردارد. یکی می گفت که با گریه کودک به دنیا بر نمی گردد و آن دیگری می گفت که دل بستن به هر چیزی در این دنیا کار بیهوده ای است و انسان عاقل باید به هیچ چیز این دنیای فانی دل نبندد. در این اثنا شیوانا از آن محل عبور می کرد و صدای ناله وضجه زن را شنید. بالای سر زن ایستاد و با صدای بلند گفت: "گریه کن مادر من! او دیگر بر نمی گردد و دیگر نمی توانی صورت و حرکات او را شاهد و ناظر باشی. تا دیر نشده هرچه می توانی گریه کن که فردا وقتی از خواب برخیزی احساس می کنی که دیگر این احساس دلتنگی را نداری و چهل روز بعد دیگر کمتر به یاد دلبندت خواهی افتاد. پس امروز را تا می توانی گریه کن!"

نقل می کنند که زن از جا برخاست. مقابل شیوانا ایستاد و در حالی که سعی می کرد دیگر گریه نکند گفت:" راست می گویی استاد! الان اگر گریه کنم دیگر او را فراموش می کنم، پس دیگر برایش گریه نمی کنم تا همیشه بغض نترکیده ای در درون دلم باقی بماند و خاطره اش همیشه همراهم باشد."

زن این را گفت و سوگوار از شیوانا دور شد. شیوانا زیر لب گفت:" ای کاش زن همین جا گریه اش را می کرد و همه چیز را تمام می کرد. او بار این مصیبت را به فرداهای خودش منتقل کرد و دیگر نمی تواند آرام بگیرد."